Κίτρινο σαν λεμόνι

Κίτρινο το λεμόνι, κίτρινος ο ήλιος, κίτρινα τα πεπόνια, κίτρινα τα βερίκοκα, κίτρινα τα σχολικά λεωφορεία, κίτρινο στα φανάρια των δρόμων στις πόλεις, κίτρινα τα πεσμένα φύλλα του Φθινοπώρου.

Και τα ανθάκια του λουλουδιού της φωτογραφίας μας έχουν χρώμα κίτρινο. Στέκεται εκεί, στην πλαγιά ενός λόφου. Αγναντεύοντας την απέραντη  κρητική φύση. Τα χωράφια και τα βουνά. Και σκέφτεται τον Πλάστη. Με πόση σοφία δημιούργησε τον κόσμο...

Σκιά

Η ελιά ήταν πολύ στενοχωρημένη. Μεγάλωνε σε ένα χωράφι με μεγάλη περιποίηση από τον γεωργό. Και νερό είχε, και λίπασμα άφθονο, και οι καρποί που έδιδε κάθε χρόνο ήταν πλούσιοι. Αυτή όμως ήταν στενοχωρημένη. Δεν είχε παρέα. Δεν ήξερε τι να κάνει...

Ώσπου στη σκιά του κορμού της, αντίκρισε μια μέρα ένα μικρό λουλουδάκι. Ένας μικρός κρίνος με κίτρινο άνθος.

Από τότε, καθημερινά  χαιρετιόντουσαν.

-Καλημέρα ωραίο μου κρινάκι! έλεγε η θεόρατη ελιά.

-Καλημέρα κυρία ελιά! έλεγε δειλά ο μικρός κίτρινος κρίνος.

Και ξεκινούσαν μια ολοήμερη συνομιλία. Εκεί, κάτω από τη σκιά της ελιάς...

Παράθυρο

Το παλιό σπίτι είναι ακατοίκητο. Το παράθυρο στέκεται αμίλητο με σπασμένα τα «παντζούρια» του. Τα μικρά μυρμήγκια ανεβοκατεβαίνουν στο πλάι του, αναζητώντας τροφή. Πολλές φορές κουβεντιάζουν :

-Ουφ, βαρέθηκα πάνω κάτω, πάνω κάτω ! λέει το ένα.

Κι εγώ βαρέθηκα ! λέει το άλλο.

Μια μέτρα ένα λουλούδι φύτρωσε μπροστά από το παράθυρο. Τα μυρμήγκια λίγο φοβισμένα, αναρωτιούνται :

-Μα τι είναι αυτό ; Τι θα κάνουμε τώρα αν μεγαλώσει και μας εμποδίζει στις περιπλανήσεις μας ;

Το λουλούδι μεγάλωνε, όλο και μεγάλωνε. Τα άνθη του πήραν ένα βαθύ κόκκινο χρώμα. Τα μυρμήγκια σταμάτησαν να ανεβοκατεβαίνουν. Έμεναν ακίνητα και το θαύμαζαν. Δεν κουβαλούσαν πια τροφή στη φωλιά τους.